Even ademruimte in Aden

Thierry Goffeau was tot begin augustus projectcoördinator in Aden, in het zuiden van Jemen. Het geweld in dat deel van het land bereikte extreme hoogten en de stad was belegerd. Hij getuigt over zijn missie.

Eind juli werd het wat kalmer in de stad, nadat coalitietroepen het havengebied heroverden op de rebellen. Daardoor konden ook schepen weer aanleggen en werd het mogelijk om humanitaire hulp op gang te brengen. Vooral voedsel en brandstof waren dringend nodig. De bevolking kan weer een beetje ademen. Maar de stad is verwoest. 

Elke dag gevechten

In mei en juni was de situatie heel erg. Er waren elke dag gevechten en bombardementen. Het gebied was omsingeld door noordelijke troepen – de Houthi-rebellen met de voormalige republikeinse garde. Ons chirurgisch ziekenhuis bevond zich enkele honderden meters van de frontlinie. Soms kwamen de gevechten akelig dichtbij.

Door de wijdverspreide onveiligheid was het uiterst lastig en gevaarlijk om het gebied te bereizen. Toegang tot basismiddelen was er nauwelijks. De bevolking had daarom een gebrek aan grondstoffen, water en voedsel. En ondertussen konden de ziekenhuizen geen nieuwe patiënten accepteren, omdat veel medisch personeel de stad ontvlucht was. 

We behandelden gedurende die tijd ontzettend veel patiënten. Op één dag in juli behandelden we zelfs 206 gewonden binnen enkele uren. Dat gebeurde na een aanval op een dichtbevolkte woonwijk, die verder geen strategische waarde had. Onder de gewonden waren vrouwen, kinderen, ouderen – burgers dus. Mensen kwamen met pick-up-trucks naar ons ziekenhuis gereden, de achterbak vol met gewonden en zelfs met dode mensen. Maar we moesten de mensen die niet meer leefden, weigeren. We konden ons alleen bezighouden met het behandelen van gewonden. 

Verdwaalde kogels

De gevechten en mortieraanvallen zijn nu grotendeels gestopt. Maar er zijn nog wel checkpoints. En de dreiging van scherpschutters en verdwaalde kogels blijft. Iedereen draagt namelijk een wapen. Met als gevolg dat we nog steeds veel patiënten met schotwonden behandelen in ons chirurgisch ziekenhuis. Zo vloog er ook een keer een verdwaalde kogel langs het raam van mijn kantoor en werd de slaapkamermuur van een van onze chirurgen onlangs geraakt. Ook ontvangen we veel gewonden uit andere districten, daar waar de frontlinie heen verschuift.

Overuren

Ondanks dat er weer enige ademruimte is, is water nog steeds schaars en is er nog steeds geen elektriciteit. De generatoren van het ziekenhuis draaien daarom overuren. Net als onze medewerkers. Onze hulpverleners zijn uitgeput. Tijdens die heftige maanden waren onze operatiekamers 24 uur per dag bezet. Maar onze mensen deden, en doen nog steeds, fantastisch werk. Het werk van onze teams heeft een gigantische impact gehad. Zij hebben ontzettend veel levens gered.