Verhalen van ons team in Bossangoa, Centraal-Afrikaanse Republiek

Sinds de staatsgreep van maart 2013 en de daaropvolgende gevechten tussen Seleka en anti-Balaka, verkeert het land in een staat van chaos. De crisis eiste een grote tol van de inwoners van het stadje Bossangoa en omgeving. Huizen en akkers werden afgebrand, mensen verloren hun leven. De christelijke bevolking zocht een toevlucht in de plaatselijke Katholieke Missiepost. De moslimburgers vluchtten eerst naar een school, École Liberté, en daarna per truckkonvooien naar relatieve veiligheid in buurland Tsjaad.

Een aantal van Artsen Zonder Grenzen-hulpverleners in Bossangoa waren getuige van dit alles.
Dit zijn hun verhalen.

Nelly-Hortensia Mayah, verpleegkundige uit Bangui, CAR

Sinds december ga ik met een mobiele hulppost vanuit Bossangoa op pad. Vaak troffen we de dorpen totaal verlaten aan. De mensen waren de bossen ingevlucht. Dan probeerden we mensen te laten weten dat wij er waren, dat mensen de bossen uit konden komen en van ons medische zorg konden krijgen. We hebben mensen gezien van wie familie was omgekomen, of van wie de huizen en akkers door de Seleka waren afgebrand, mensen met ernstige brand-, schot- of machetewonden.

Moustapha Adjaro, assistent-verpleegkundige uit Bossangoa, CAR

Ik ben wees en kom uit Bossangoa. Toen het conflict hier begon, ben ik uit de hoofdstad teruggekomen. Er zijn vele redenen dat ik ooit uit Bossangoa ben weggegaan. Mijn broers en mijn grootvader zijn hier afgeslacht. Moslims zijn hier niet gewenst. Ik werk in het moslimgedeelte van de École Liberté. Als de situatie hier goed was, dan zou ik hier blijven en hier werken. Maar hier alleen blijven, is een te groot risico. Ik moet weg als ik wil leven. De trucks hebben mijn vrouw en kinderen naar Tsjaad gebracht. Nu wacht ik op mijn beurt. Ze hadden beloofd dat ze terug zouden komen, maar dat was een paar maanden geleden.

Naschrift: Op 11 april werd Moustapha naar Tsjaad geëvacueerd, samen met de rest van de lokale moslimgemeenschap.

Elizabeth Rolfes, arts uit Duitsland

Er was een vrouw die meerdere dagen weeën had. Vanwege het geweld durfde ze haar dorp niet te verlaten. Ze probeerden haar in het dorp te helpen, maar het ging niet: ze trokken aan de baby, maar het lukte niet. Uiteindelijk liep ze 40 kilometer naar ons ziekenhuis. De baby overleed uiteindelijk en de vrouw heeft verschrikkelijke wonden. Ze heeft geen baby maar wel een fistel, waardoor ze nu continu urine verliest.

Jean-Didier Longa-Ikona, verpleegkundige en vluchteling uit Congo

Ik ben geboren in Kinshasa, maar toen de oorlog er uitbrak ben ik naar de Centraal-Afrikaanse Republiek gevlucht. Alleen, zonder familie of vrienden. Toen het conflict in Bossangoa begon waren er nog geen humanitaire hulporganisaties hier. Wij zagen alleen militaire voertuigen. We lieten iedereen onze Artsen Zonder Grenzen-kleding zien. We vertelden ze dat we hier waren om hen bij te staan, dat er geen vuurwapens of messen toegestaan waren in onze kliniek. Dat hun familie hier veilig kon worden behandeld. Sommige mensen geloofden ons, maar anderen vertrouwden het niet. Ze zeiden dat als ze naar ons toe zouden gaan, ze neergeschoten zouden worden.