Geen toegang tot de Belgische gezondheidszorg

AZG is verontrust over de toename van het aantal consultaties in haar gezondheidscentra in Brussel, Luik en Antwerpen. Deze realiteit, die duidelijk naar voren komt na analyse van onze gegevens voor 2003, getuigt van een gebrek aan toegang tot medische zorg voor een aanzienlijk aantal mensen in België.

Rapport: Geen toegang tot de Belgische gezondsheidszorg

AZG verzekerde in 2003 10.000 medische consultaties in haar centra. Dergelijke cijfers wijzen erop dat de Belgische gezondheidszorg belemmerd wordt door een hoge mate van complexiteit en incoherentie, nog verergerd door het ontbreken van de wil om hervormingen door te voeren.
Onduidelijkheden op wettelijk vlak en het gebrek aan samenwerking tussen de Openbare Centra voor Maatschappelijk Welzijn (OCMW) betreffende de medische zorg voor illegale immigranten, resulteerden in een ongelijk en onvoorspelbaar systeem. De te volgen procedures voor het ontvangen van medische zorg verschillen van gemeente tot gemeente en de kwaliteit van de dienstverlening varieert van doeltreffend tot kafkaiaans.
Een voorbeeld: de gewone gang van zaken in sommige gemeentes verplicht een patiënt om middels een doktersbezoek te bewijzen dat hij ziek is, om zo toestemming te kunnen krijgen een dokter te bezoeken voor een behandeling.
“De tekortkomingen van het systeem hebben zware gevolgen voor hen die het meeste hulp nodig hebben. Dit zijn voornamelijk immigranten, maar ook minderbedeelde Belgen”, verklaart de verantwoordelijke voor de Belgische Projecten van AZG, Laurent Van Hoorebeke. "De Belgische gezondheidszorg zou toegankelijk moeten zijn voor iedereen, illegaal of niet. Maar de realiteit is dat de bureaucratie en enkele gevallen van totale incoherentie een bedreiging vormen voor de gezondheid van duizenden mensen.”
Het systeem heeft niet enkel gevolgen voor de fysieke en mentale gezondheid van patiënten, maar ook voor de medische instellingen en de artsen. Zij moeten niet alleen steeds meer patiënten verzorgen, ze worden ook geconfronteerd met een bureaucratisch doolhof telkens ze een patiënt zonder papieren behandelen. Ook de financiële gevolgen zijn niet te onderschatten: patiënten die geen dokter kunnen bezoeken, ontwikkelen vaak complicaties, waardoor ze een duurdere spoedbehandeling in ziekenhuizen moeten ondergaan.
“Het ergste is”, zegt Van Hoorebeke, “dat deze tekortkomingen van het systeem vermeden kunnen worden. Er zijn tal van praktische oplossingen die werken, maar de wil om ze toe te passen ontbreekt. Ondertussen is de schade op zowel financieel als menselijk vlak enorm.”