Je kan leven met een kogel in je buik

Het moet gezegd: het is spannend om met een jonge chirurg in een voertuig van Artsen Zonder Grenzen in volle vaart door het nachtelijke Port-au-Prince te rijden. Zeker als de bestemming het ziekenhuis van Tabarre is en we dringend een neergeschoten man moeten opereren die net vanuit het spoedhulpcentrum van Artsen Zonder Grenzen in Martissant met de ziekenwagen is aangekomen.

Ik moet wel toegeven dat de adrenaline vooral door mijn lichaam raasde. Nochtans ben ik niet degene die een spoedoperatie moest uitvoeren. Dat was de taak van Giovanna, die in tegenstelling tot mezelf heel kalm en bedaard leek. Ik heb het hier wel degelijk over de jonge Giovanna die we nauwelijks drie dagen geleden op de luchthaven zijn gaan afhalen. Toen ze uit het vliegtuig stapte, leek ze een beetje ontredderd en zelfs verloren, maar in de ziekenwagen leek ze wel een ander mens.

Ze was zelfverzekerd en – zo leek het wel – gelukkig, dat ze met het werk kon beginnen waarvoor ze naar Haïti was gekomen: de meest ernstige gevallen opereren, mensen die dringend een operatie nodig hebben omdat ze een kogel in de buik hebben of omdat ze het slachtoffer zijn geworden van een zwaar verkeersongeval. In deze stad komen die regelmatig voor, want het is hier niet alleen gevaarlijk om door de arme, gewelddadige wijken te wandelen, maar ook om de weg op de gaan, waar chaos en vooral snelheid heersen.

Het is Suzana, de andere chirurge van het ziekenhuis van Tabarre, die haar opgeroepen heeft. Het was 11 uur ‘s avonds: alle teams genoten van een welverdiend drankje en praatten samen over een alweer drukke dag... Giovanna was in een discussie verwikkeld met Stijn, een jonge dokter die ook op eerste missie is, over de beste manier om een infuus aan te leggen, toen haar telefoon rinkelde en ze binnen enkele minuten vertrok.

Bij aankomst in het ziekenhuis van Tabarre: de verplichte doortocht in de kleedkamers om een steriele schort, klompen, kapje en natuurlijk ook een masker en handschoenen aan te schieten.  In de operatiezaal ligt de al verdoofde man in labiele toestand... het moet snel gaan.

Na bijna twee uur opereren is hij gered, maar hij bloedt nog. Zijn toestand is stabiel, maar hij moet naar intensieve zorgen. Ik dacht dat de chirurg de kogel zou verwijderen, maar blijkbaar wordt dat niet per se gedaan. Het is immers mogelijk om te leven met een kogel in de buik.

Giovanna is moe. Ik zie het op haar gezicht, maar ze gaat niet onmiddellijk slapen. Samen met Suzana wil ze er zeker van zijn dat de bloedingen stoppen en dat de man stabiel blijft. Ik ga wel terug, hoewel ik het zeker moeilijk zal hebben om te slapen door al die adrenaline. Ik vraag me af of Giovanna onmiddellijk zal kunnen slapen na zo veel opschudding. De volgende dag zegt ze me dat ze zelfs niet moest proberen. Ze was immers nog maar net thuis om vier uur of ze werd opgeroepen voor een tweede interventie: een andere schotwonde, ook van het spoedhulpcentrum van Martissant ...

Valérie