"Humanitaire corridor in Zuid-Libanon is een illusie"

In tegenstelling tot wat de berichten over een humanitaire corridor laten vermoeden, raken hulpverleners niet tot bij de meest noodlijdenden.

Ook hebben zij die het getroffen gebied willen ontvluchten of hulp willen zoeken, geen enkele garantie dat ze dat veilig kunnen doen.

Christopher Stokes is landverantwoordelijke voor Artsen Zonder Grenzen (AZG) in Libanon. Hij verblijft momenteel in Tyre, waar AZG een gezondheidscentrum heeft opgericht en met een mobiele kliniek is gestart. Hij arriveerde er met een auto vol geneesmiddelen, en legt uit waarom de humanitaire corridor in het zuiden een absolute illusie is.

Hoe is de situatie momenteel in Zuid-Libanon?
Burgers uit zwaar getroffen gebieden kunnen zich nagenoeg niet verplaatsen en raken bijna onmogelijk tot in een ziekenhuis. Sommige gezinnen hebben hun huis verlaten, maar blijven vastzitten in een niemandsland omdat de wegen verwoest zijn.
De AZG-teams hebben met gezinnen gepraat die het zonder hulp moesten stellen omdat de wegen gebombardeerd waren of omdat ze onderweg zonder brandstof vielen. Ze kunnen niet terug naar huis en hebben ook geen toegang tot medische zorg. Anderen zijn gewoon te bang om zich te verplaatsen.
Met welke problemen krijgt AZG te maken als humanitaire organisatie?
Bij conflicten moeten we met beide partijen onderhandelen om toegang te krijgen tot de burgerbevolking, klinieken te bouwen en hulpgoederen uit te delen. Momenteel is het in Libanon echter onmogelijk om te onderhandelen over een veilige toegang tot de gebombardeerde dorpen. Voor ons is dat een aanzienlijke hinderpaal, maar voor onze Libanese collega's nog meer. De Libanese hulpverleners werken vooral in het zuiden, maar hebben niet de minste veiligheidswaarborgen.
Heeft het nieuws over een humanitaire corridor uw werk vergemakkelijkt?
Dit concept wordt al dagenlang misbruikt om de werkelijkheid te verdoezelen. Er is immers absoluut geen veilige toegang tot de dorpen in het zuiden. De zogenaamde corridor is een soort alibi, want humanitaire organisaties raken niet tot in het zuiden. Als de internationale gemeenschap daar anders over denkt, bedriegt ze zichzelf.
In de praktijk is veilig vervoer naar het zuiden zo goed als onmogelijk. De weinige VN-konvooien die veiligheidsgaranties kregen van de Israëlische autoriteiten, zetten hun lading af in opslagplaatsen en reden nadien zo snel mogelijk weer naar Beiroet.
We hebben met andere woorden geen echte toegang tot de meest noodlijdenden. En diegenen die het getroffen gebied willen ontvluchten of hulp willen zoeken, krijgen niet de minste veiligheidswaarborgen, in tegenstelling tot wat de berichten over een humanitaire corridor laten vermoeden.
Raken de hulpgoederen wel tot in Libanon?
Zelfs het makkelijkste deel van de zogenaamde corridor, van Cyprus naar Beiroet, werkt niet naar behoren. AZG zit met een voorraad van zo'n 140 ton hulpgoederen op Cyprus, maar slechts een klein deel daarvan raakt tot in Beiroet. Levensreddende geneesmiddelen bleven zelfs ergens drie dagen geblokkeerd.
Hoe organiseert AZG momenteel het goederentransport naar Zuid-Libanon?
De vrachtwagenchauffeurs weigeren om naar Tyre te rijden omdat de toestand er te onveilig is. Sommige vrachtwagens zijn immers getroffen door luchtaanvallen, net als personenwagens en ambulances. Onze teams zijn gedwongen om taxi's vol te stouwen met dozen en medisch materiaal, die dan naar de ziekenhuizen in het zuiden worden gebracht. Dat is echter geen echte oplossing, gezien de enorme hoeveelheid hulpgoederen die we naar de getroffen gebieden moeten sturen.
Er was sprake van een staakt-het-vuren voor 48 uur. Heeft dat iets veranderd aan de situatie?
We hoopten op die manier zo veel mogelijk mensen te kunnen bereiken, maar ondertussen weten we dat de gevechten vandaag gewoon zijn doorgegaan. Normaal gezien moesten we nu naar de stad Beit Jbail reizen om er medische hulpgoederen af te leveren en naar de andere noden te peilen. Langs de weg vanuit Saida is er echter opnieuw een brug opgeblazen, waardoor de goederen uren te laat arriveerden in Tyre. We raakten niet verder dan een bepaald punt, van waaruit een Libanese ambulance ze dan verder vervoerde. Het staakt-het-vuren heeft dan ook weinig gevolgen voor de getroffen bevolking. En wat zal er na die 48 uur gebeuren? Belanden we dan opnieuw in een situatie waarbij veilige toegang tot de bevolking absoluut onmogelijk wordt?