Bangladesh: een jaar na de schendingen
welke toekomst voor de Rohingya?
Een jaar nadat meer dan 700.000 Rohingya-vluchtelingen uit Myanmar naar Bangladesh zijn gevlucht, komt er nog geen einde aan hun lijdensweg. Ze voegden zich bij zo’n 200.000 anderen die tijdens eerdere golven van geweld naar Bangladesh waren gevlucht. Bijgevolg vangt het district Cox’s Bazar inmiddels meer dan 920.000 Rohinya-vluchtelingen op. De gezondheidssituatie is erg verslechterd, vooral in het kamp Kutupalong-Balukhali, het grootste vluchtelingenkamp ter wereld. De Rohingya hebben nog steeds geen juridisch statuut, moeten in mensonwaardige leefomstandigheden zien te overleven en ook hun gezondheid wordt er niet beter op.
Het is onaanvaardbaar dat waterige diarree een van de grootste gezondheidsproblemen in de kampen blijft. Er zijn nog steeds onvoldoende voorzieningen om tegemoet te komen aan de meest elementaire behoeften van de bevolking en dat heeft ernstige gevolgen voor de gezondheid.
Pavlo Kolovos
Landverantwoordelijke van AZG in Bangladesh
In de afgelopen 12 maanden hield Artsen Zonder Grenzen
- meer dan 656.200 consultaties
- voor meer dan twee derde van de Rohingya-vluchtelingen
- in 19 gezondheidsfaciliteiten en mobiele klinieken
In een gebied waar cyclonen en moessons geregeld voorkomen, zijn er bijna geen stabiele structuren voor de Rohingya, wat een materiële impact heeft op hun veiligheid en waardigheid.
AZG sprak met een vluchteling die beschreef hoe kwetsbaar zijn gezin zich voelt in het kamp: “Als het regent, zitten we allemaal samen, met het hele gezin, [om het huis vast te houden] zodat het niet weggeblazen wordt. ‘s Nachts is het hier erg donker, we hebben geen licht.”
De Rohingya werden in Myanmar geconfronteerd met vreselijk geweld en velen zijn hierdoor getraumatiseerd. Toch hebben ze nog steeds onvoldoende toegang tot geestelijke gezondheidszorg en medische zorgen voor de gevolgen van seksueel en genderspecifiek geweld.
Hun leven wordt nog verder bemoeilijkt door het gebrek aan een juridisch statuut, waardoor mensen weinig of geen beroep kunnen doen op justitie en de rechtsstaat. Bovendien worden de Rohingya gedwongen om in de kampen te blijven en hebben de meeste vluchtelingen en hebben zij amper toegang tot schoon water, latrines, onderwijs, werkgelegenheid en gezondheidszorg.
Velen onder hen zien de toekomst somber in.
Abu Ahmad is 52, heeft 8 kinderen (4 meisjes en 4 jongens) met zijn vrouw Sara. Zijn dochter Rukia, 11 jaar, raakte een jaar geleden verlamd, kort voor het geweld uitbrak in augustus 2017. Nadat ze het land ontvluchtten en Bangladesh bereikten werd Rukia opgenomen in het ziekenhuis van AZG in Kutupalong waar ze gedurende meer dan 7 maanden werd behandeld. Nu gaat ze er nog steeds om de 2 dagen heen om haar wonden te laten verzorgen. "Ik heb veel kracht verloren, ik weet niet of ik nog kan gaan werken. Ik maak me constant zorgen; de toekomst baart me zorgen. […] Ik denk aan het eten en de kleren die we nodig hebben, ik droom over vrede in mijn land, en ik denk na over wat we hier meemaken. Of ik hier nu nog 10 jaar blijf, of één maand, mijn lijdensweg zal blijven".
Rachida, 8 jaar, de jongste dochter van Abu Ahmad en Sara. "Ze kwamen op een dag en ze namen mensen mee. Ik had geen idee wat er ging gebeuren, ik dacht zelfs dat we zouden sterven. Ze konden ons niet zien omdat we ons hadden verstopt achter een huis. Zo zijn we kunnen ontsnappen [...] Ik ben blij om hier te zijn, omdat ik terug bij mijn mama en papa ben. Alles gaat goed, maar we hebben geen geld om vlees of vis te kopen. Mijn ouders nemen mijn zus vaak mee naar het ziekenhuis, daarom kunnen ze niet werken. Waar kunnen we naartoe gaan? We zullen hier blijven. We zullen hier lang blijven."
Sara, 46, is de vrouw van Abu Ahmad. Ze is uit Bangladesh gevlucht en heeft zeven van haar acht kinderen moeten achterlaten. Nadien heeft ze hen teruggevonden. "Toen we vluchtten, verloor ik mijn kinderen uit het oog. Als ze door het vuur gevat zouden worden, dan zou ik ze nooit meer kunnen vasthouden. We moesten de jongste zelfs achterlaten. Ik wou haar meenemen naar Bangladesh, maar ze had hoge koorts. Nu, ben ik zo dankbaar dat ze tot hier is geraakt. [...] We willen hier niet blijven, maar we moeten wel. Natuurlijk denk ik vaak aan mijn land. We kunnen niet ons hele leven, onder dit plastic zeil doorbrengen."
Precies één jaar geleden verliet Ismael, 14 jaar, zijn land Myanmar en vluchtte naar Bangladesh. Een moeilijke herinnering die hij terug ophaalt…
Door te weigeren om de wettelijke rechten van de Rohingya- vluchtelingen te erkennen, of hen een ander juridisch statuut toe te kennen, plaatsen deze staten en regeringen hen in een blijvende kwetsbare situatie. Dit beperkt niet alleen de kwaliteit en de omvang van de steun, maar dwingt de Rohingya ook om volledig afhankelijk te blijven van humanitaire hulp. Het ontneemt hen elke kans op een waardige toekomst en verandert elke dag in een onnodige strijd om te overleven.
Er moeten duurzame oplossingen worden gevonden voor wat waarschijnlijk een langdurig probleem zal zijn. De realiteit is dat honderdduizenden Rohingya naar Bangladesh en elders zijn gevlucht, en daar waarschijnlijk tientallen jaren zullen blijven voordat ze naar Myanmar kunnen terugkeren, als ze dat überhaupt ooit kunnen. De lijdensweg die de Rohingya hebben afgelegd en nog steeds afleggen, verdient een veel krachtdadiger antwoord – op lokaal, regionaal en mondiaal niveau. En tegelijkertijd moeten we druk blijven uitoefenen op de regering van Myanmar om hun campagne tegen de Rohingya stop te zetten.