Crisis in Gaza: ‘Dit is waar ik me veilig voel’

In Gaza zijn naar schatting meer dan 150.000 mensen hun woning ontvlucht, één op elke tien bewoners. Ook Palestijnse hulpverleners van Artsen Zonder Grenzen hebben huis en haard achter moeten laten.

De Verenigde Naties schat dat er zo’n 2.000 mensen op het terrein van het Al-Shifa-ziekenhuis in de stad verblijven. Na de bombardementen op 21 juli op de wijk Shuja’iyeh trokken de eerste families erheen, op zoek naar enige bescherming tegen het geweld. Velen volgden. Op het terrein vervaardigden zij onderdak uit wat ze kunnen vinden of wat uitgedeeld wordt. Als je rondloopt zie je dat de vluchtelingen zich overal vestigen: onder bomen, op paden, in het parkje achter het ziekenhuis. Lokale verenigingen proberen voedsel uit te delen en voorraden te verzorgen. Medewerkers van het ziekenhuis lopen rond met vuilniszakken om het afval te verwerken.

Geen veiligheidsgaranties

Vluchtelingen trekken ook massaal naar VN-scholen in Gaza. Deze zitten inmiddels overvol, met soms wel tachtig mensen per lokaal. De hygiënische omstandigheden zijn door de overbevolking en het gebrek aan schoon water precair. Lokale autoriteiten hebben inmiddels ook openbare scholen, moskeeën en kerken vrijgegeven en de coördinaten hiervan doorgestuurd naar Israëlische autoriteiten. Toch zijn er ook veel mensen die hun huis niet willen verlaten – vanwege de omstandigheden in de VN-scholen, maar ook omdat dergelijke publieke plaatsen ook geen veiligheidsgaranties bieden. Zo veel wees het bombardement op een school in de plaats Beit Hanoun in de Gazastrook op 24 juli uit.

Onmacht

Sinds het conflict in alle hevigheid is opgelaaid, schuilen meerdere Palestijnse hulpverleners van Artsen Zonder Grenzen op het terrein van onze kliniek in Gaza. Sommigen hebben hun familie meegenomen. De hulpverleners zeggen dat ze zich veiliger voelen in de kliniek en dat ze zo enige steun bij elkaar vinden. Tegelijkertijd spreken ze over hun onmacht om hun eigen kinderen te beschermen en over hun verbijstering over de intensiteit van de aanvallen op de stad. Er leven nu zo’n twintig mensen, waaronder vrouwen en kinderen. ‘Dit is waar ik me veilig voel,’ zegt een van hen.

Alleen maar verliezers

‘Op de eerste dag van de oorlog stuurde ik mijn vrouw en mijn twee kinderen naar mijn schoonfamilie,’ zegt een andere hulpverlener, die anoniem wil blijven. ‘Ik besloot om hier te blijven, in het kantoor bij de kliniek. Mijn dochter is pas twee-en-een-half. Ze is erg bang. Als ze de explosies hoort, moet ze soms overgeven en soms wil ze urenlang niet praten. Mijn zoon is drie jaar oud. Hij doet net alsof er niets aan de hand is. Ik wil niet dat mijn kinderen iets overkomt. Er is niets ergers dan oorlog. Wat er ook gebeurt, er zijn alleen maar verliezers, omdat er nu al zo veel kinderen zijn verloren. Huizen en auto’s doen er niet toe. Kinderlevens zijn kostbaar en dierbaar. Zij hebben nergens voor gekozen. Ze zijn onschuldig.’

‘Zulke vernietigende bombardementen’

‘Ik ben ook bang,’ vervolgt hij. ‘Hier, bij Artsen Zonder Grenzen, ben ik onder collega’s, waarmee ik kan praten en samen koffie drink. Maar buiten is het verschrikkelijk. Ik ging eerder vandaag naar huis om wat spullen op te halen en de hele tijd klopte mijn hart in mijn keel. Ik heb eerdere oorlogen meegemaakt, maar dit is de ergste. Zulke vernietigende bombardementen, zo dichtbij, overal om je heen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Ik houd van mijn land, maar niet onvoorwaardelijk. Ik denk dat het belangrijk is om fair en rechtschapen te zijn, zonder door te slaan in extremisme. Geweld heeft geen religie. En ik wil dat het geweld stopt.’

Gezondheidssituatie steeds nijpender

‘Het is onmogelijk om exact na te gaan hoeveel mensen er gevlucht zijn door de bombardementen,’ zegt projectcoördinator Nicolas Palarus in Gaza. ‘Velen schuilen bij familie of bij buren. Waarschijnlijk hebben meer dan 200.000 mensen hun woning achtergelaten.’ De gezondheidssituatie in de gehele Gazastrook wordt ondertussen steeds nijpender.