Dagboek van Isabelle Jeanson uit Haïti

Isabelle Jeanson is communicatieadviseur in het kantoor van de Canadese afdeling van AZG. Ze werkt tijdelijk op Haïti.

ZONDAGMORGEN 17 JANUARI
Ik heb maar vier of vijf vrachtwagens en graafmachines gezien die het puin proberen weg te krijgen om mensen te bevrijden, in de hele stad! De stank is in sommige plaatsen overweldigend, op plaatsen waar lijken in de hitte liggen te ontbinden of vlak bij plekken waar de dakloze bevolking zich verzameld heeft. Er zijn geen sanitaire voorzieningen, geen douches, geen latrines en mensen hebben zich met honderden tegelijk verzameld, overal waar een open plaats is in de stad.
’s Nachts moeten we uitkijken om geen mensen aan te rijden die op straat slapen. Ik zag iemand die midden op een kruising lag te slapen, bang dat er een gebouw op hem zou vallen bij een nieuwe aardbeving.

Naschokken

Gisteren voelden we twee naschokken. De Haïtiaanse medische staf van de operatiekamer in de wijk Carrefour bleef aan het werk tijdens de eerste schok. Toen de tweede kwam renden de verpleegkundigen weg, alles achterlatend waar ze mee bezig waren!
De mensen zijn erg bang, vooral om binnen te slapen. Ik maak mezelf ook wel zorgen en ik heb de aardbeving nog niet eens meegemaakt. We slapen in een grote tent op het terrein van een hotel. Er is niet genoeg ruimte voor alle medewerkers om in het kantoor te overnachten.

Operatiezaal

Gisteren, zaterdag, voerde ons team een aantal operaties uit, nog maar 24 uur nadat ze begonnen met de operatiekamer in te richten. Dat is totaal verbluffend als je bedenkt dat het team op vrijdagmiddag naar de wijk Carrefour ging om met het inrichten van de operatiekamer te beginnen.
Dat was nog maar twee uur nadat de landencoördinator, een verpleegkundige en ik het lege ziekenhuis hadden bezocht om te kijken of het geschikt zou zijn. Ik ben zeer onder de indruk van de snelheid waarmee onze teams deze nieuwe operatiezaal in 24 uur kunnen opzetten!

Controleposten

Op de terugweg van een verkennend bezoek aan de stad Leogane (ongeveer een uur van Port-au-Prince) passeerden we rond zes uur ’s avonds een aantal checkpoints die waren opgezet door burgers. Ze waren ruzie aan het maken met de chauffeur van een vrachtwagen die een lading lijken vervoerde. De chauffeur wilde de lijken in hun stad dumpen.
Om dat te voorkomen waren er controleposten ingericht, overal op de rest van de 10 kilometer lange weg naar Port-au-Prince. De mensen waren erg kwaad en dat zou ik ook zijn als iemand lijken in mijn stad zou komen dumpen!

Overal stank

De mensen bij de checkpoints lieten ons zonder problemen door. In de straten hebben de mensen kleine vuurtjes aangestoken. Overal hangt rook en stinkt het. Beton, draden en puin liggen overal op straat.
In de wijk waar ons huis staat, Pétionville, zijn er niet zoveel mensen op straat, maar op de oprit van ons andere huis slapen mensen. Vannacht roken we die vreselijke lucht uit de stad, omdat de ramen van het huis open stonden.

Beperkte faciliteiten

Het team staat onder grote spanning, omdat ze erg beperkte chirurgische faciliteiten hebben. Ik sprak gisteren een chirurg die enorm gefrustreerd was over het feit dat de 5 patiënten die hij net had gezien onmiddellijk een operatie nodig hadden! Maar hij kan hun leven niet redden omdat ze geen goede operatiekamer hebben. We hebben meer ruimte nodig om operaties uit te voeren. Daar zal het opblaasbare ziekenhuis voor zorgen als het ooit aankomt!
Dus, de situatie verslechtert omdat de patiënten die gisteren nog niet in kritieke toestand waren, dat nu wel zijn: dat betekent dat mensen zullen overlijden aan infecties die in principe te voorkomen zijn. Het is afschuwelijk, zo afschuwelijk dat mensen ons om hulp smeken en wij ze niet allemaal kunnen redden!