Sociale media

  • NL
Open the menu

Er zijn maar 24 uren in een dag!

Country
Haïti


Astrid is logistiek medewerkster in het ziekenhuis van Tabarre in Port-au-Prince , het meest recent geopende ziekenhuis van Artsen Zonder Grenzen. Zij is verantwoordelijke voor het wagenpark, het onderhoud van de sites, de telecommunicatie en de veiligheid. Dat zijn aardig wat verantwoordelijkheden voor deze jonge "first mission"...

© MSF-AZG
© MSF-AZG

Vrijdag, 7u30: ik kom aan in het ziekenhuis. Het is een drukke ochtend. Het bedrijf dat de mobiele sanitaire blokken komt reinigen, is er al. Het is de eerste keer dat we met hen samenwerken. Hopelijk verloopt alles vlot. Eenmaal ter plaatse spreek ik met Job, een logistiek medewerker die gespecialiseerd is in waterzuivering (een ‘Watsan’, zoals ze dat in het jargon noemen). Hij houdt al een ervaren oogje in het zeil. Ik heb alle vertrouwen in hem en hij vertelt me later wel hoe het is verlopen. Tijd genoeg dus om even bij Charles langs te gaan, die bij de onderhoudsdienst iemand vervangt die met ziekteverlof is. Ik stel me kort voor en geef hem wat aanwijzingen zodat hij aan de slag kan.

Intussen is het al 8u10, en ik ben te laat voor de vergadering met de bewakers van het ziekenhuis en het huis. Ik haast me, zodat ik nog op tijd ben voor mijn afspraak met Laury, het hoofd van de administratieve dienst. Dit is een heel belangrijke afspraak, want het ziekenhuis is nu al enkele maanden open en vandaag moeten we de bewakers uitleggen dat we onze verwachtingen wat bijgestuurd hebben en we daarom de bekwaamheid van alle medewerkers willen evalueren. Zo kunnen we er zeker van zijn dat iedereen over de nodige kennis beschikt om zijn werk in de best mogelijke omstandigheden uit te voeren. De vergadering duurt een uur. De bewakers staan open voor ons voorstel maar zijn een beetje overdonderd. We stellen ze de vragen wel wat later, als het idee tijd heeft gehad om te bezinken.

9u30: de dag is nog lang niet voorbij. Ik ga opnieuw naar Job, die me ervan verzekert dat het werk juist is uitgevoerd. Goed nieuws dus. Dat betekent dat we met hen kunnen blijven samenwerken.

10u: de bewaker van het huis belt me om te bevestigen dat de loodgieter er is om die buis te herstellen die al weken verstopt zit. Alweer goed nieuws. Ik neem er vanmiddag wel vlug een kijkje om te zien hoe het verloopt. Maar ik heb eerst nog veel te doen, aangezien het einde van de week nadert: een back-up maken van de computergegevens (alle mappen op een externe schijf bewaren), het brandstofverbruik van de voertuigen en generatoren controleren, de aanbestedingsdocumenten voor volgende week voorbereiden en, niet te vergeten, de weekendplanning voor de voertuigen opstellen. Ik moet ook nog de fameuze evaluatie van de bewakers voorbereiden. Daarbij komen nog de kleine, onvoorziene gevallen waarvan we er elke dag wel enkele hebben: een lege brandblusser, een platte band, een lege batterij, materiaal dat het plots begeeft …

Toch denk ik aan het einde van de dag bij mezelf, als alle taken op mijn planning doorstreept zijn: “het is een goede dag geweest”. Zelfs al moet ik thuis nog chloorflessen uitdelen, de planning voor de bewakers opmaken, de infobrochures opstellen, en een kleine ronde door het huis maken om te zien of de loodgieter zijn werk goed heeft gedaan en er geen lekken meer zijn.

Astrid

Zin in een eerste virtuele ervaring met Artsen Zonder Grenzen? Surf naar www.firstmission.be